Αναδημοσιεύουμε εδώ άρθρο επίκαιρο για την ελληνική επανάσταση του 1821 από το site του Δρυμωνιώτη (Θέρμου Τριχωνίδας) λαϊκού ζωγράφου Νώντα Ρεντζή (https://www.nontas-rentzis.gr/).

Ο μαέστρος του χρωστήρα Νώντας Ρεντζής ομορφαίνει και τιμά τον τόπο του, την Ελλάδα και την τεράστια ιστορία της,  με τις νέες συνθέσεις και δημιουργίες του. Πάντοτε επίκαιρος με λεπτομερειακή εκφραστικότητα και πατριώτης με τη βαθιά και ουσιαστική έννοια του όρου, γιατί καταφέρνει να μετουσιώνει την έμπνευση σε κίνηση και τη γνώση σε εικόνα.

Λίγες οι λέξεις μας, μεγάλα τα έργα του.

Ο Θόας ο Αιτωλός και οι συνεργάτες του, του ευχόμαστε υγεία και κάθε καλό.

“Η ΕΘΝΙΚΗ ΠΑΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑ”

Kαβάλα στην μάχη…

Μάχη στα Δερβενάκια 100*120 εκ.

Από τις κρίσιμες στιγμές στον αγώνα ήτανε η μάχη στα Δερβενάκια και η απώθηση του Ιμπραήμ. Χωρίς την συνδρομή του Γέρου του Μοριά το αποτέλεσμα του αγώνα δεν θα ήταν ίδιο.

Η νίκη στα Δερβενάκια

Μόλις ο Κολοκοτρώνης βεβαιώθηκε ότι το πρωί της 26ης Ιουλίου του 1822 ο στρατός του Δράμαλη κατευθυνόταν στο στενό, πήγε και ο ίδιος στο Αγριλόβουνο και στη θέση Παληόχανο. Το μεσημέρι κι αφού οι Τούρκοι είχανε προχωρήσει αρκετά μέσα στο στενό, με την εμπροσθοφυλακή μπροστά στο Παληόχανο… κήρυξε γενική επίθεση.

Με απώλειες γύρω στους 2.500 με 3.000 νεκρούς και τραυματίες και την συσσωρευμένη εξασθένιση ο Δράμαλης δεν ήταν πλέον το ίδιο επικίνδυνος.

Το Μεσολόγγι, παγκόσμιο σύμβολο ελευθερίας  

Ο λαϊκός μας ζωγράφος Νώντας Ρεντζής, απόγονος υπερασπιστών του Μεσολογγίου, έχοντας ακούσει από πρώτο χέρι τις εμπειρίες των παππούδων του, μας χάρισε έναν ακόμα πίνακα με ιστορικό περιεχόμενο.

Ο ίδιος μάλιστα συγκλονισμένος από την ηρωική γοητεία των έγκλειστων του Μεσολογγίου γράφει:

“Οι πεινασμένοι ταπεινοί υπερασπιστές του Μεσολογγίου που πολεμούσαν πάνω στις τάπιες, που σκάβανε λαγούμια, που έκαναν γιουρούσια, που άντεχαν τα ρεσάλτα δύο στρατιών και τα τεχνάσματα Ευρωπαίων μηχανικών… αναγκάστηκαν από την πείνα σε ηρωική έξοδο και ολοκαύτωμα.

Εκεί που έδειχναν όλα να έχουνε χαθεί, εκεί… μέσα στα ερείπια και τις στάχτες πρόβαλε κόκκινη από το αίμα η Λευτεριά!

Η ηθική ωφέλεια, μεγαλύτερη των πολλών νικών, κατάφερε να αφυπνίσει και να συγκλονίσει όλον τον πολιτισμένο κόσμο!

Κλάψτε άνανδροι χριστιανοί, το Μεσολόγγι δεν υπάρχει πια.

Χωρίς την μεγάλη παγκόσμια συγκίνηση που προκάλεσε το Μεσολόγγι με το ολοκαύτωμα του, το Ναυαρίνο δεν θα ακολουθούσε…

Διεκδίκησαν την λευτεριά τους μόνοι, θυσιάζοντας τα πάντα.

Το Μεσολόγγι έγινε το παγκόσμιο σύμβολο ελευθερίας”

Ο προπάππος Ρεντζής και ο προπάππος Βαζούρας του Νώντα ουσιαστικά έστησαν μόνοι τους αυτόν τον πίνακα. Ήταν η στιγμή που βγαίναν στο “γελέκι” οι πελταστές από κρυφόπορτες, για ξαφνικό γιουρούσι, προσπαθώντας να μην αφήνουν τους Τούρκους να στήνουν ταμπούρια κοντά. Στην συγκεκριμένη σκηνή το γιουρούσι κράτησε τόσο πολύ μέχρι που τους πήρε η μέρα.

“ταπεινό μνημόσυνο στους εξοδίτες προγόνους μου”

Λευτεριά για λίγο πάψε να χτυπάς με το σπαθί

τώρα σίμωσε και κλάψε εις του Μπάιρον το κορμί.

Δ.Σολωμός λάδι σε καμβά 60*80 εκ. (ύμνος στην ελευθερία)

Μέσα στο Μεσολόγγι θέριζε η πείνα…

λάδι σε καμβά 90*110 εκ.

Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει.
Λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί κι η μάνα το ζηλεύει
Τα μάτια η πείνα εμαύρισε στα μάτια η μάνα μνέει
στέκει ο Σουλιώτης ο καλός παράμερα και κλαίει
Έρμο τουφέκι σκοτεινό, τι σ΄ έχω ΄γω στο χέρι;
Όπου συ μου ΄γινες βαρύ κι ο Αγαρηνός το ξέρει.

(Η πείνα θέριζε μανάδες και παιδιά, μαζί και τους αγωνιστές…)

Σολωμός

λάδι σε καμβά 100*120 εκ.

Ή Έξοδος του Μεσολογγίου

λάδι σε καμβά 100*120 εκ.

Μετά την εξαφάνιση και των πιο αναγκαίων τροφίμων, άρχισαν να καταναλώνουν όλα τα ζώα, άλογα, μουλάρια, γαϊδούρια, σκυλιά, γάτες και ποντίκια… Μετά αλμυρήθρες και καβούρια.

Όταν βεβαιώθηκαν ότι οι αγώνες τους ήταν πια μάταιοι και οι εχθροί κατέλαβαν ακόμα και το κρυφό πέρασμα της λίμνης, απελπίστηκαν και αποφάσισαν να κάνουν έξοδο με το σπαθί στο χέρι.

“εκείθε με τους αδελφούς εδώθε με το χάρο”
Σημαντική είναι η απάντηση που έδωσε ο Ιμπραήμ στον Δεριγνί όταν τον επισκέφτηκε στο Νεόκαστρο “το βλέπεις εκείνο το χιόνι; έτσι θα λυώναμε κ’εμείς αν η φρουρά του Μεσολογγίου είχε τροφές για τρεις ακόμα εβδομάδες.”

Σκοτώθηκε μόνη της …

Ο ξάδερφος του καπετάν Κίτσου Τζαβέλα, ο Κώστας Διαμαντής, έσωσε απ΄ όλους τους τράκους ως εκεί τη γυναίκα του που ήταν αδύναμης κράσης.

Άμα φτάσανε στο ριζό, δεν μπόραγε πια να περπατήσει παραπέρα και παρακαλούσε τον άνδρα της να την σκοτώσει με τα ίδια του τα χέρια…

Εκείνος την παρακίναγε να τρέξει να σωθούνε από την μανία των Τούρκων.

Άρπαξε την πιστόλα του και σκοτώθηκε μόνη της για να μην πέσει στα χέρια του εχθρού.

Όλοι λυπηθήκαμε άμα το μάθαμε μα δεν έτυχε κάποιος εκείνη την ώρα να τους συντρέξει.

Νίκος Κασομούλης

λάδι σε καμβά 100*120 εκ.

Γνωστές και άγνωστες στιγμές της ελευθερίας

Αληθινές ιστορίες που μοιάζουν παραμύθι…

Η ηρωίδα Αλεφαντώ αψηφούσε τους κινδύνους και τις κακουχίες…Ο σύζυγος της ήταν ο Ζανάς που σκοτώθηκε στην Κυλλήνη τον Μάιο του 1821.Έμεινε χήρα με ένα μικρό κοριτσάκι την Άννα.Όταν ο Ιμπραήμ πυρπόλησε το Γαλαξείδι όπου είχε καταφύγει η Αλεφαντώ, αυτή πήγε στον Κάλαμο (νησάκι του Ιονίου) και μετά στο Μεσολόγγι.Εκεί με το καριοφίλι στο χέρι πολεμάει τον εχθρό.Γενναία και ατρόμητη σαν Αμαζόνα πολεμούσε κατά την έξοδο, αλλά όταν οι Τούρκοι απείλησαν να σκοτώσουν το παιδί της αν δεν σταματούσε τον πόλεμο να παραδωθεί.. νίκησε η μητρική καρδιά.Πουλήθηκαν, αυτή και η κόρη της, στα σκλαβοπάζαρα της Αιγύπτου.Γύρω στο 1870 κατάφερε να γυρίσει στο Γαλαξείδι μόνη της.Εκεί δεν βρήκε κανέναν γνωστό της…

Αλεφαντώ λάδι σε καμβά 100 *120 εκ